"Κολλητήρι" και στον καφετζή μας (και στον ζαχαροπλάστη μας), οι θεομπαίχτες!

Που και που το κλείνω το ρημαδομηχάνημα.
Και πάω καμιά τσαρκούλα στο λεγόμενο ιστορικόν κέντρον. Μαζευόμαστε μερικά φιλαράκια, πίνουμε το καφεδάκι μας (α! ιερή στιγμή), λέμε καμιά χοντράδα να ξορκίσουμε το άγχος, παίζουμε καμιά κοντσίνα, κανά σκραμπλ.
Τους κάνω τα νεύρα περγαμόντο με τις λέξεις που πάω και σιάχνω για να τσιμπήσω κανά ποντάκι… Ας πούμε – και με το μπαρδόν κιόλας! – το «ξυνόκαβλος» πιάνεται για λέξη; Όχι, θα μου πείτε! Σωστά!
Αλλά, εμένα κάτι τέτοια μου βγαίνουν… Ένιγουέι, έτσι είπα να κάνω το βράδυ του Σαββάτου. Να κλείσω τον κοπτοράπτη, να κλείσω και τη «Βούλα» (εκ του τιβί, τιβούλα, Βούλα) και να ρομαντζάρω εις το Θησείον.
Και το μετάνιωσα πικρά. Διότι η περιοχή ήτο τίγκα στην προεκλογική βλακεία.
Παντού σταντς, δυνατές μουσικές, παπαριές του τύπου «είμαι νέος και θέλω να προσφέρω». Και παντού μα παντού, κατάχαμα πεταμένα προεκλογικά φυλλάδια!
Όσα δέντρα δεν κάηκαν, οι αφιλότιμοι τα έκαναν φέιγ – βολάν.
Γεμίσανε την Αποστόλου Παύλου με χαρτί πολυτελείας και πάνω τυπωμένες τις μουράκλες τους!
ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ!
Να βλέπω απέναντι μου τη γερόντισσα με το Πι και να προσέχει κατάχαμα να μην σαβουρδιαστεί η γυναίκα!
Και εκεί που πατάω πάνω σε όλη αυτή τη σαλάτα, διαπιστώνω ότι πολλά από τα προεκλογικά αυτά φυλλάδια, τα σπαρμένα σε όλο τον πεζόδρομο μιλάμε, ήταν των «Οικολόγων Πράσινων».
Τα βουτάω, πάω στο stand έτοιμη να τσακωθώ, ρωτάω τη μανδάμ που ήταν εκεί πόσο οικολογικό είναι αυτό το θέαμα και αρχίζει να μου αναλύει τις θέσεις της παράταξης! Για τέτοιον πολτό μιλάμε!
Δίνω τόπο στην οργή, βάζω τα σκατοφυλλάδια – όσα μάζεψα – όλων των κομμάτων στην τσάντα μου για να τα πετάξω σπίτι μου και πάω μαζί με την παλιοπαρέα να κάτσω στο στέκι μου, να πιω τον καφέ μου.
Θα ‘τανε δεν θα ‘τανε 9 το βράδυ, όταν βλέπω Νάσο Αλευρά μαζί με μία κυρία κι έναν κύριο να απιθώνουν φυλλάδια, πάνω στα τραπέζια των θαμώνων.
Η κυρία μπροστά, ο κύριος Αλευράς από πίσω κι ο άλλος κύριος παραπίσω.
«Κρατήστε τις θέσεις του Νάσου Αλευρά. Σας ευχαριστούμε!».
Και πάλι δίνω τόπο στην οργή, που οι επικοινωνιολόγοι δεν έχουν σκαρφιστεί κάποιον άλλο τρόπο για να σου απιθώνουν δίπλα στον καφέ τις θέσεις του τάδε και του δείνα. Τις οποίες επειδή «ιδρώνει» το ποτήρι του φραπέ, τις κάνεις και σουβέρ. Το σωστό να λέγεται!
Ε, πέρασε κι η ώρα, μας έπιασε ένα λίγωμα κι είπαμε να κάνουμε μια έφοδο στο ζαχαροπλαστείο της γειτονιάς για ένα γλυκάκι.
Πάνω στο μπίρι – μπίρι για το αν το προφιτερόλ είναι φρέσκο, ο ζαχαροπλάστης μου λέει ότι τον πήρε τηλέφωνο ο Μεϊμαράκης (!) και του ζήτησε τη στήριξη του σε αυτές τις εκλογές.
Εκεί δεν δίνω τόπο στην οργή! Βουτάω τη σοκολατόπιτα και εξαφανίζομαι μεσ’ την τσαντίλα.
Λες, «θα ξεφύγω από την σκατοτιβί» κι αυτοί έχουν αλώσει τα πάντα: τους δρόμους σου, τον καφετζή σου, τον ζαχαροπλάστη σου… Του πούστη, δηλαδή!
Πηγαίνοντας στο σπίτι και ενώ έχω ξεκαπακώσει το γλυκό, κάνω το λάθος να ανοίξω την «Βούλα». Την έχω αφήσει σε κάργα ένταση κι εκείνη τη στιγμή παίζει το σποτάκι της Νέας Δημοκρατίας. Με εκείνη τη μουσική που νομίζεις ότι ο Μέγας Αλέξανδρος είναι έξω από την πόρτα σου και ετοιμάζεται για «ντου». Ξανακλείνω ιδρωμένη. Και σκέφτομαι ότι έχω μόλις μία εβδομάδα για να αποφασίσω πως θέλω να μου τα λένε τα ψέματα:
Από μακριά και να πίνω τον καφέ μου ήσυχη ή από τόσο κοντά που να ψιθυρίζουν γλυκερίνες στο αυτί του ζαχαροπλάστη μου;

ΥΓ.: Επειδή, την έκλεισα τη… «Βούλα» για κανά 12ωρο δε σημαίνει ότι συγγένεψα με τον Ασχετίξ. Έχω συλλέξει διάφορα… μενίρ, πολιτικά και δημοσιογραφικά. Θα τα πούμε αύριο το μεσημεράκι στο mediablog.