Μύτη ψηλά (κατά το "Χέρια Ψηλά")...

Σε γενικές γραμμές με λες ήρεμο άνθρωπο. Είναι που κρατάω...ψαλίδι, βλέπετε, και το νιώθω υποχρέωση. Στον εαυτό μου και τους γύρω.
Σκέψου, δηλαδή, άνθρωπος που χειρίζεται επικίνδυνες συσκεύες (από κοπτοράπτη μέχρι ηλεκτρικό ψαλίδι, πριονοκορδέλα, ό,τι θέτε βάλτε) να ‘ναι και νευρικός. Κάθεσαι δίπλα του; Μπα!
Το ‘χω «γαζώσει» πολλές φορές: η ανθρώπινη βλακεία δεν έχει πλαφόν. Και είναι κάτι με το οποίο δεν έχω συμβιβαστεί, αλλά τουλάχιστον δεν αντιδρώ όποτε σκάει στα μούτρα μου. Άλλωστε, όλοι έχουμε δικαίωμα σ’ αυτήν. Συνεκδοχικώς, σπανίως με εκνευρίζει.
Εκείνο, όμως, που δεν μπορώ να υπομείνω λεπτό είναι η ημιμάθεια και η αλαζονεία. Η μύτη ψηλά που λέμε κι ας μην ξέρουμε τι λέγουμε.
Αυτά τα δύο όταν βρεθούν καμιά φορά στον δρόμο κάνουν ένα τρομερό δίδυμο, έναν εκρηκτικό συνδυασμό που αρκεί για να εκκενωθούν πόλεις. Τι λέω, πόλεις; Χώρες!
Παρατηρούσα, όλα αυτά τα «παραθυράτα» τηλεκαμάρια, τα καλοθρεμμένα, τα μπένε λεβέ με πόση αηδία μιλούσαν για τους μπλόγκερς.
Και κατέληξα ότι το ζήτημα είναι...ταξικό.
Α, ναι! Οι «καλοί» δημοσιογράφοι γράφουν στις εφημερίδες και τηλελογούν στα κανάλια και οι «κακοί», οι λούζερ, τα απόπαιδα του συστήματος καταφεύγουν στις τρύπες του Διαδικτύου...
Οι «καλοί» μπορούν να κάνουν γενικεύσεις, να τα χώνουν όλα στη μηχανή του κιμά και να τα κάνουν νιανιά και οι «κακοί» να χάνουν το δίκιο τους – αν το έχουν που ελπίζω δηλαδή - (τι το θελες και ‘συ χρυσέ μου και πήρες σβάρνα τα κανάλια;;;), στα δικαστήρια των τηλεπαραθύρων....
Οι «καλοί» να ισχυρίζονται ότι η ανωνυμία ίσον κουκούλα και ότι τα πράγματα του Θεού γίνονται μόνο στο φως της ημέρας.
Κι ο χασάπης μου τα ίδια λέει. Ότι ο κιμάς κόβεται παρουσία του πελάτη.
Σαφώς! Δεν το συζητώ!
Μόνο που έχει τύχει το πιο σάπιο κρέας να «κοπεί» κάτω από τη μύτη σου και με καμιά σαρανταριά πελάτες αντάμα στο μαγαζί.
Κι ότι πολλές θηριωδίες έγιναν στο φως της ημέρας.... Και διεπράχθησαν από καραμπαμπάμ επώνυμους, διάσημους, φίρμες αυτής ή κάποιας άλλης εποχής...


Υποσημείωσις: Τρέμω στην ιδέα ότι οι βελόνες και οι κλωστές μου μπορεί να βρεθούν σε λάθος χέρια (που βρίσκονται πολύ συχνά, μην τρελαθούμε).
Αλλά αυτό μπορεί να συμβεί και σε μία φτωχογειτονιά και σε κάποιο ακριβό ραφείο Βόρειων Προαστείων. Όπως, συμβαίνει και με τα νυστέρια των γιατρών και με άλλα επαγγελματικά εργαλεία. Οπότε, τα «φάουλ» που γίνανε αυτές τις μέρες ας κρατηθούν στα υπ’ όψιν γιατί θα τα ξαναβρούμε μπροστά μας...


ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: www.chihapaura.com