Βρε, πως πέρασε ένας χρόνος...

(ή πόσο χαίρομαι που δεν έκατσα στα αυγά μου έναν χρόνο πριν…)

Σε εορτές, επετείους και λοιπές κοινωνικές εκδηλώσεις οι αντιδράσεις μου είναι λίγο… καημένες.
Μάλλον στην προηγούμενη μου ζωή ήμανε άντρας που τον παντόφλιαζε η σύζυγος, επειδή ποτέ δεν μπορούσε να θυμηθεί αν (εδέησε και) την παντρεύτηκε στις 20 ή στις 21.
Έτσι, την πάτησα και με τα... γενέθλια του κοπτοραπτείου.

Με φάγανε οι δουλειές κι οι ζαβλαμάδες, τα ντεντ λάινς και οι λοιπές καθημερινές σιχαμάρες– «τι θα φάμε σήμερα;», «ποιος ξέχασε να πληρώσει τη ΔΕΗ κι έχει λήξει ο λογαριασμός; Άσε θα πάω εγώ, βαριέστε που ζείτε!»...
Και παραλίγο να ξεχάσω ότι σαν σήμερα πριν από ένα χρόνο ο κοπτοράπτης μου «κρεμάστηκε» στο ίντερνετ και από τότε χάσκει σαν χαζός στη μπλογκοκοινωνία.
Είθισται σε τέτοια... επετειακά κείμενα, ο «γαζώνων» να αναφέρει και μερικά στατιστικά για να δείξει ποιοι μπήκαν και πόσοι, ποιο ποστ διαβάστηκε περισσότερο, ποιος είναι ο καλύτερος του φίλος και τα συναφή...
Εγώ πάλι, άχρηστη γαρ με τα τεχνολογικά, δεν έχω και δεν ξέρω πως να έχω τέτοια στατιστικά και μεταξύ μας, σκασίλα μου.
Ξέρω να σας πω ότι αυτόν τον ένα χρόνο που σας παίρνω τα αυτιά με το «πιρ – πιρ – πιρ» της ρημαδομηχανής, έχω περάσει τόσο καλά όσο ποτέ άλλοτε, σε κανένα άλλο κοπτοραπτείο.
Τα δικά μου στατιστικά, τα πρόχειρα και λίγο παλαιολιθικά, λένε ότι κι εσείς περάσατε καλά, αν όχι όλοι σας, τουλάχιστον κάποιοι από εσάς.
Λένε επίσης, ότι, ακόμη κι αν αύριο αλλάξω επάγγελμα και γίνω μανάβισσα, γνώρισα τρεις καλούς ανθρώπους.
Από αυτούς που θα ‘θελες να ‘ναι στον διπλανό κοπτοράπτη, από αυτούς που συνήθως – για να καταλάβεις πόσο σκατά έχουμε κάνει τη ζωή μας – δεν τους βρίσκεις εύκολα.
Μοnahikelike, Swell, Mediator, για ‘σας βαράει καμπάνα.
Με κάποιους από εσάς πάλι, όπως η Abttha, ο Γιάννης ο Καφάτος, η Aunt Donna, χωρίς να έχουμε γνωριστεί ποτέ, μια αόρατη κλωστή, όχι απαραιτήτως του κοπτοράπτη, μας φέρνει πιο κοντά, που ώρες ώρες είναι να απορείς πως γίνεται αυτό...
Με άλλους, όπως η Ρίτσα η Μασούρα, ο Σπύρος ο Σεραφείμ, ο Kitsosmitsos, ο Dionysos, η Tsaperdona, η Vasiliki και τόοοοοσοι άλλοι, πότε χανόμαστε, αλλά όταν βρισκόμαστε μπλογκικώς πολύ το ‘φχαριστιόμαστε.
Τα ίδια στατιστικά, λένε ότι δεν ταιριάξανε τα χνώτα μας με δύο από εσάς, αλλά καθόλου δεν πειράζει, τι θα ήταν η ζωή αν είμασταν όλοι στο γούτσου γούτσου...
Φυσικά υπήρξαν και οι ανώνυμοι, με τα μέιλς και τα μηνύματα τους, με τις αγάπες τους και τα απωθημένα τους, με τα υπέροχα ανέκδοτα και τις φοβερές φωτογραφίες που κάθε μέρα – αλήθεια λέω! – με κάνουν να κατουριέμαι στα γέλια μόνη μου στο ραφείο και παραλλήλως κάνουν το αφεντικό μου να ανησυχεί για την τρελή που γελάει μόνη της και «να την προσέχετε παιδιά να μην αρπάξει κανά ψαλίδι και μας ξυρίσει όλους εδώ μέσα...».

Και τα σχόλια σας! Παναγία μου, εύχομαι να μην βρεθεί κανένα θρασίμι στον δρόμο σας, γιατί την πούλεψε!
Λαστ μπατ νοτ λιστ, να πω δυο λόγια για την τηλεοπτική μου πελατεία, μέρος της οποίας με διαβάζει στα μουλωχτά, αλλά όταν παρατσιγκληθεί (σιγά καλέ, τον τελευταίο καιρό τεμπελιάζω, ούτε που αξίζει να ασχολείστε μαζί μου) μου τα «χώνει» ανοιχτά.
Μέσα από την καρδιά μου, σας ευχαριστώ όλους για τον υπέροχο χρόνο που πέρασε, έκανε τη ζωή μου καλύτερη από ηθικής πλευράς και με γλίτωσε από τη φυλακή και τον ψυχίατρο.
Ε, δεν είναι και λίγο!
Παιδιά, ευχαριστώ για όλα και υπόσχομαι – για να πω κι εγώ την επετειακή παπάρα μου – ότι στο τρέχον έτος σκοπεύω να επιδείξω μεγαλύτερο ζήλο σε ό,τι αφορά τα κουστούμια που μας έρχονται κακοραμμένα από τα μίντια και τις κανάλες!

ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: i230.photobucket.com/albums