Η κλάψα βγάζει χρήμα στις μέρες μας...

Τι της θέλω τις υποσχέσεις, αφού ούτε τι ώρα θα είμαι σπίτι μου δεν ξέρω… Είπα, «θα τα πούμε το βραδάκι» και με πήρε το μαύρο ξημέρωμα, γαμώ τον κοπτοράπτη, γαμώ…
Τεσπά. Ως γνωστόν το καλοκαίρι είναι δύσκολη περίοδος για... κοπτοραπτούδες. Οι δουλειές ψιλοπέφτουν – και όχι μόνο οφείλω να παρατηρήσω – και ο κλάδος αισθάνεται μια ανασφάλεια. Βέβαια, υπάρχουν και οι γιαλαντζί ανασφαλείς. Ένας τέτοιος με έπαιρνε τηλέφωνο – αν έχετε τον Θεό σας – από Απρίλη μήνα και μου έλεγε ότι ψάχνει για δουλειά, για κανά μεροκάματο, γιατί φοβάται μήπως κάνουν περικοπές στο μαγαζί του, κλπ, κλπ. Η αλήθεια είναι ότι δεν πολυσυμπαθώ τους κλάψες. Μου έχει λάχει να είμαι με 10 ευρώ στην τσέπη – μη σου πω και λιγότερα και να λέω «ντάξει, ρε παιδί μου, το πολύ – πολύ, άμα κάτσει η τρελή στραβή να πάω για μπουφετζού, πωλήτρια, κάτι anyway για να βγαίνει το νοίκι». Να μην τα πολυλογώ ο τυπάς μου τα ζάλιζε για πολύ καιρό και επειδή ξέρω πως είναι η ρουφιάνα η ανεργία είπα να ρωτήσω, να χτυπήσω καμιά πόρτα, μήπως θέλουν κανά χριστιανό.
Και μου’ ρθε η πόρτα κολάρο…
Φιλαράκι, τρελάθηκα λέμε… Και λέω ότι κόβω και ράβω από την πελατεία και όλο και κάτι μαθαίνω από τα ΜουΜουΕ.
Παπάρια! Χαμπάρι δεν είχα πάρει ότι ο κυριούλης ήταν βολεμένος σε τρία περιοδικάκια, ένα γραφειάκι Τύπου part time και έκανε και Δημόσιες Σχέσεις σε μια λαλά, τραγουδιάρα. Not bad για ανασφαλή τύπο, ε;
Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη, έβγαλα τις κλωστές απ’ τα μαλλιά μου, έριξα ένα φάσκελο για τη μαλακία που με δέρνει και κατέληξα ότι η κλάψα είναι μεγάλο προσόν στις μέρες μας.
Συγνώμη, κιόλας my dear, αλλά διευθυντή δεν ζήταγαν πουθενά, ε; Τι τα γυρεύεις, αυτοί που ψάχνουν όντως για μεροκάματο και σε καφετέριες δουλεύουν και σε οικοδομές και δε ζαλίζουν τα ούμπαλα του μιανού και του αλλουνού, που θα ‘πρεπε δηλαδή, γιατί αξίζει τον κόπο να τους έχεις στο απέναντι γραφείο ή έστω στον απέναντι κοπτοράπτη. Προφανώς αντιλαμβάνεστε για τί μιλάω ακριβώς, οπότε ας μην βγουν κάποιοι να μου την πέσουν ότι αντιπαθώ τους συναδέλφους. Καμία σχέση. Τους κλάψες σιχαίνομαι που την περνάνε ζάχαρη και μπριζώνουν κάτι ζώα σαν και ‘μένα να τους βρουν κάτι έξτρα «γιατί έχω και παιδάκια»… Βρε, ουστ!