Το Press-gr, το NEMECIS, και οι... "μάγκες bloggers". Που ευτυχώς δεν είναι κουραδόμαγκες...

Τάβλα στο μπαουλοντίβανο, με τους γιους και τις κόρες της σαλμονέλλας να κάνουν πάρτι στο στομάχι μου, είχα την ευκαιρία – και την αντοχή, μην το ξεχνάμε αυτό – να διαβάσω δύο πράγματα.
Το άρθρο κάποιου κ. Θεοδωρόπουλου στο «Πρώτο θέμα» για το «Πόσο μάγκες την έχουν ακούσει οι έλληνες bloggers» και την έρευνα που δημοσιεύεται στο περιοδικό NEMECIS για το blogging.
Από το άρθρο του πρώτου, αισθάνομαι – εκτός από ναυτία, λόγω της δηλητηρίασης – και μια κάποια ανάγκη να... αναδημοσιεύσω μέρος του... ψυχεδελικού άρθρου του για τους bloggers.
Για την ακρίβεια και προκειμένου να «ξεμπουκώσω» η ρουφιάνα δημοσιεύω αράδα του αρθρογράφου πλας σχόλιο δικό μου. Σε στίχους και μουσική του κοπτοράπτη. Ιδού:

«Με ορισμένες λαμπρές (και συνήθως ενυπόγραφες εξαιρέσεις)...»: Ρε κουμπάρε, και εγώ ενυπόγραφη είμαι. Κο-πτο-ρα-πτού. Τέσσερις συλλαβές όνομα δεν φτάνουν;

«η φυλή των bloggers εκμεταλλεύεται τον ανεξέλεγκο χώρο του Διαδικτύου για να ξορκίσει την προσωπική της αποτυχία...»: Και ναι, είμαι αποτυχημένη. Και μ’ αρέσει. Διότι αν κάποιος που βγάζει τα μάτια του – κυριολεκτικά και όχι πάνω σε πάγκους αρχισυντακτών και οριζοντίως – 16 και 18 ώρες μπροστά σε έναν υπολογιστή και ύστερις έχει το κουράγιο να γράφει πέντε αράδες για την γκάβλα του, ε, ναι λοιπόν γουστάρω αποτυχία...

«να εκφραστεί συγγραφικά μέσα από κάποιον φορέα»: Συγνώμη, όταν τσαμπουνάς φορέα, εννοείς ΜΜΕ; Δηλαδή, θα έρθει τυπάς εις, ο οποίος μόλις κατέβηκε από τα δέντρα και ενίοτε δεν ξέρει ούτε τ’ όνομα του να γράψει, να μου πει αν μπορώ να συλλαβίσω; Καλύτερα, το ‘χω να με τρώει ο κοπτοράπτης και το τιγκέλι μη σου πω, παρά να ακούω κορωνάτες μαλακίες για το αν το κόμμα ή η τελεία πρέπει να μπει εδώ και όχι στον πισινό τους απευθείας.

«που θα χρειαστεί να εγκρίνει τη συγγραφική αξία των παραληρημάτων της»: Σα να λέμε δηλαδή, αγαπημένα μου αφεντικά, ελάτε να ελέγξετε τα θεσπέσια κείμενα μου, για να δείτε αν αξίζω να πληρωθώ. Bless you, παλικάρι μου και άξιος ο μισθός σου. Ξεχνούν μάλλον κάποιοι ότι αν δεν υπήρχε η πανάξια φυλή των διορθωτάδων και των ριράιτερς, θα έψαχναν στις μικρές αγγελίες για θέση κοπτοραπτούς – τιγκελούς, που στην τελική είναι και γαμώ τις ειδικότητες.

Αυτά τα ολίγα με την φυλή των bloggers, όπως μας αποκαλεί ο κ. Θεοδωρόπουλος. Ελπίζω να μην χρειαστεί να επανέλθω, που θα έλεγε κι ο μακαρίτης ο Πετρόπουλος.
Επειδή όμως δεν ξεμπουκώνει κανείς μόνο με τις δικές του απαντήσεις, παραθέτω και μερικές αράδες. Οι πρώτες ανήκουν στο Press –gr και οι δεύτερες στην Psilikatzoy, έτσι όπως τα ‘παν στο αφιέρωμα του περιοδικού NEMECIS και στο αφιέρωμα για τους Έλληνες bloggers.

Ιδού απόσπασμα των όσων έγραψε το Press-gr:

«...Και η ανωνυμία, με την έννοια αυτή, αποτελεί εγγύηση, εργαλείο αντίστασης στην προσπάθεια ποδηγέτησης συναισθημάτων, πληροφοριών, ιδεών και αξιών. Τα blogs είναι κατά τη γνώμη μας το σύγχρονο “αντάρτικο”.
Από τη στιγμή που το παιχνίδι είναι “σημαδεμένο”, η ανωνυμία είναι μια μορφή “παρανομίας” που γίνεται επιβεβλημένη προϋπόθεση ύπαρξης και παρουσίας.
Βέβαια, μπορεί να ισχυριστεί και δικαιολογημένα κανείς ότι η ανωνυμία κρύβει κινδύνους. Από τη δική μας εμπειρία, μπορούμε να πούμε ότι αυτή η προσέγγιση είναι η εύκολη και η βιαστική. Όσο κι αν ακούγεται αντιφατικό, η ανωνυμία οδηγεί σε βάθος χρόνου σε συμπεριφορές υψηλής υπευθυνότητας. Όσοι μάς παρακολουθούν τακτικά, μπορούν να το διαπιστώσουν.
Κάνει λάθος όποιος νομίζει ότι η ανωνυμία ισοδυναμεί με την αυθαιρεσία και την ανευθυνότητα. Το blogging έχει τους δικούς του κανόνες, για όποιον θέλει να έχει ακροατήριο και να μην απομονώνεται, να μη φθίνει. Η τυπολατρία, η σοβαροφάνεια και η μυθοποίηση της αυθεντίας δεν συμπεριλαμβάνονται φυσικά στους κανόνες αυτούς.
Μάλιστα η αμεσότητα της επικοινωνίας, της αντίδρασης, του σχολίου ανεβάζει -αργά ίσως, αλλά σταθερά- τον πήχη. Το έχουμε παρατηρήσει κι εμείς στη δική μας λειτουργία.
Οι παρατηρήσεις, τα σχόλια που μας έρχονται -ακόμη και τα αρνητικά έως υβριστικά αρκετές φορές σχόλια-, μας υποχρεώνουν να γινόμαστε πιο προσεκτικοί, πιο υπεύθυνοι. Να βελτιωνόμαστε.
Να σημειώσουμε ένα παράδειγμα: Σε μια εφημερίδα, σε ένα περιοδικό ή σε ένα ηλεκτρονικό μέσο ενημέρωσης οι αντιδράσεις του κοινού “φιλτράρονται” και φυσικά ελάχιστες ή και καθόλου δημοσιοποιούνται» .

Και ιδού μία εκ των απαντήσεων της Psilikatzoys:

«Ο μόνος τρόπος να πάμε μπροστά είναι να διαβάζουμε και να γράφουμε. Ό,τι κι αν είναι αυτά. Ακόμη κι αν «ο κάθε πικραμένος γράφει τον πόνο του» και οι υπόλοιποι διαβάζουμε. Σιγά σιγά αποκτούμε τη συνήθεια αυτή και φτάνει η στιγμή που η καθημερινότητά μας σταματά να έχει τόση παθητικότητα».

Αλλά τι τα θες; Για κάποιους, όταν δεν πληρώνεσαι ακόμη και τη μουτζούρα που γράφεις πάνω στο χαρτί, είναι χαμένος χρόνος.
Είναι σαν να λες στον monahikoliko, στον prezatv, στον Τσιπρόπουλο και στον kaltsovrako, στους παραπάνω και σε άλλους τόσους, ότι είναι μαλάκες που μπορούν να είναι και κάτι άλλο, εκτός από αυτό που ενδεχομένως ορίζει η δουλειά τους.
Στα διάλα. Συγχύστηκα και μου ανέβηκε πάλι ο πυρετός. Anyway, τα λέμε και later με κάτι ψιλά από τα ΜΜΕ.

ΥΓ. Ρε συ, Press-gr, Χρόνια Πολλά και μη μασάς! Ήμανε άρρωστη και δεν ευχήθηκα στα γενέθλια σου. Φιλιά.