Πάρτε μου δώρο μια τσατσάρα!

Δεν το μπορώ το καλοκαίρι. Ειλικρινώς. Κατά βάθος είμαι Σουηδέζα, για να μην πω Εσκιμώα. Αυτή την αηδία που ιδρώνω, κολλάω, δεν μπορώ να κλείσω μάτι, όλη την ώρα πρέπει να ‘χω την κεφάλα μου κάτω από το ντους και τα μάτια μου να κλείνουν από τη μαύρη νύστα απλώς ΔΕΝ το μπορώ!
(Και μη μου πει κανείς για αιρ κοντίνσιον, γιατί θα βρίσω. Και αυτόν, και τη ΔΕΗ που κάθε Αύγουστο μου ‘ρχεται φορτσάτη και το ότι τα πνευμόνια μου δεν αντέχουν την ξηρότητα που προκαλούν αυτά τα ρημάδια).
Είναι τράτζικ αυτό που ζω, σας το ορκίζομαι. Το μάτι μου κλείνει εκεί κατά τις 5.30 και το ξυπνητήρι χτυπάει εκεί κατά τις 7.30.
Εν τω μεταξύ, ξαπλωμένη τέζα στον καναπέ έχω δει όοοολες τις επαναλήψεις, όλες τις ξένες σειρές που απευθύνονται σε βαμπίρ – κοινώς προβάλλονται μετά τις δύο – και όλα τα μηχανήματα για τέλειους κοιλιακούς, κωλιακούς, μπουτιακούς και θωρακικούς.
Εννοείται ότι μετά βλέπω εφιάλτες με Δράκουλες που κάνουν διάδρομο και βαράκια, αλλά αυτό είναι άλλο καπέλο.
Στο μεταξύ, μία (ΜΙΑ) σειρά μου άρεσε σ’ αυτή τη ζωή και τελειώνει.
«Νόμος και Τάξη». Ωραίες αμερικανίτσες με γαμάτες ιστοριούλες και μπατσούληδες που είναι πολύ ταφ, αλλά το βράδυ πολύ συναισθηματικοί και θέλουν να αποκαταστήσουν τις σχέσεις τους με τα 8χρονα παιδάκια τους.
Αυτό το ωραίο πράμα, λοιπόν, το ξεκάθαρο, το μπρουτάλ, που δεν χρειάζεται καμία λεζάντα ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ!!!!
Και τι θα βλέπω εγώ τώρα μέσα στην μαύρη αγρύπνια;;; Τιούντορς;;; Ούτε που να το συζητάς! Ό,τι έχει κορώνα επάνω του με οδηγεί σε αναφυλακτικά επεισόδια.
Το μόνο που έχω καταφέρει να διαπιστώσω – κι αυτό σε κατάσταση ζάπινγκ – είναι ότι ο Ερρίκος ήταν φαρμακοτσούτσουνος. Ό,τι πήδηξε μετά ή το σκότωσε ή του πέθανε. Α παπα! Και κάνει και ζέστη...
Και καλά το βράδυ πάει κι έρχεται;
Το πρωί; Τι κάνεις το πρωί; Την προηγούμενη εβδομάδα παραλίγο το γλίτωσα το εγκεφαλικό όταν άκουσα Ελένη Μενεγάκη να λέει ότι στο σπίτι της μηνιαίω χρειάζεται 17 κιλά λάδι. Έπαθα, ίδρωσα, μου βγήκαν λίγο τα μάτια έξω, αλλά μετά βαρέθηκα να ασχοληθώ. Διότι ποια είμαι εγώ που θα κάνω κουμάντο σε ξένο σπίτι με τόσα στόματα; Αλλά βρε πουλί μου, μην τα πετάς έτσι αυτά!
Υπάρχει κόσμος που δεν μπορεί να εξοικονομήσει ούτε το ένα κιλό το λαδάκι και το βάζει με το σταγονόμετρο...
Δεν είμαι καλά. Κοίτα τι πάει και με πειράζει, θα μου πεις. Εδώ γίνεται της τρελής το ικρίωμα με τη Ζίμενς και εγώ ζορίζομαι με τα ελαιόλαδα.
Άσε που έρχονται οι πελάτισσες με τα ξώβυζα και ξώπλατα και μου ‘χουνε κάνει τα αυτιά μου χωνιά με τις παπαριές (σόρυ κιόλας) που ετοιμάζουν οι κανάλες για του χρόνου... (Έλεος!). Αγκομαχάει ο κοπτοράπτης σαν παλιόγρια στην ανηφόρα.
Παιδιά, σοβαρά μιλάω, αν μ’ αγαπάτε, κατά πως λέτε και κατά πως σχολιάζετε να μου πάρετε δώρο μια τσατσάρα. Όχι βούρτσα, προς Θεού! Τσατσάρα! Με λίγα δόντια κατά προτίμηση.
Να την ξεδοντιάζω σαν τους φυλακισμένους που μετράνε μέρες προς την ελευθερία.
Κι εγώ τέτοιες μετράω.
Αλλά μέχρι να ξεδοντιαστεί η τσατσάρα έχω μέλλον ακόμη. Και ξενύχτια...

ΥΓ.: Κανονικά θα 'πρεπε να ρίξω κανά "γαζί" για τα... Τηλεοπτικά Βραβεία. Αλλά δεν είμαι σε μουντ για να κάνω τόσο χοντρή πλάκα. Ή για να "γαζώσω" τόσο σοβαρά κοστούμια. Θα πω καμιά βαριά και θα γίνουμε ρεντίκολο πάλι, οπότε κάνω ότι δεν είδα...

ΠΗΓΗ ΦΩΤΟ: http://cse.ssl.berkeley.edu/